اشعار

ای فـیـض بی‌کـرانـۀ بی‌انـتهـا حـسین            مشـق شب مـلائـکـه از ابـتدا حـسیـن

دردانـۀ خـدایـی و ریـحان مـصـطـفی            نور عـلـی و زادۀ خـیـر النـسا حـسین

تو آشنـای هر چه غـریبی، ولی نبـود            آقـا غـریب‌تـر ز تو ای آشـنـا حـسـین

بایـد که پـا نـهـد به مـسـیـر گـدائی‌ات            آنکس که طالب است رود تا خدا حسین

جـان بی‌تب تو سـمت مـداوا نمی‌رود            ای بر تـمام درد دو عـالـم دوا حـسین

در کـربلا نـوای لبم ذکر یا رضاست            ذکـر لـبـم مـیـانۀ صحـن رضا حـسین

گـردیـده زائـر حــرم عـرش کـبــریـا            آنکس که زائر حرمت گشت یا حسین

ای تو کریم و ابن کریم و اخ الکـریم            بر دوش پاک تو عـلم مجـتـبی حسین

مثل حسن تو هم به دلت داغ مادر است            ای چون حسن غمینِ غم کوچه‌ها حسین

ای زخمی دوشنبه، به گودال رفته‌ای            ای کـشـتۀ مـدیـنه و کـربـبـلا حـسـین

از ما و از خدای تو بر پیکرت سلام            صدها سـلام بر سر از تن جدا حسین

جان ها فدای تو که فتادی ز روی اسب            سر نیزه خورده‌ای تو ز بس بی‌هوا حسین

آن را که بین روضه فغانش نمی‌دهند            در روضۀ بـهـشت مـکـانش نمی‌دهند

هرکس مراقـب سخن خود نبوده است            نام حـسـیـن را به زبـانـش نـمی‌دهـنـد

چشمی که بر شـمایل نامحـرمان رسد            بـر گـریـۀ حـسـیـن امـانـش نـمی‌دهـند

هر کس که خرج شد به هوای غریبه‌ها            حال و هوای عشق به جانش نمی‌دهند

هرکس سراغ خانۀ غیر از حسین رفت            رنگی هم از بهـشت نـشانش نمی‌دهند

قلـبـی که مـی‌تـپـد ز غـم سـم اسب‌هـا            جز ضرب عشق در ضربانش نمی‌دهند

آن پیـکـر مـقـطع الاعضاء و پاره را            بـا سـم اسب ها هـیـجـانـش نـمی‌دهـنـد

طفلی که تشنه بوده و از هوش رفته است            با تیـر حـرمـله که تـکـانش نـمی‌دهـند

یک دخـتـر سه ساله بهانه اگر گرفت            نـاگـه سـر بـریـده نـشـانـش نـمی‌دهـند

با قـدومـت دل عُـشّـاق مُـعَـطَّـر فـرمـا            خشکی سـاحـل چـشـمان مرا تَـر فرما

هرچه دارم همه از سفره احسان شماست            روزی نـوکـر خـود نـیـز مُـقَـرَّر فـرما

آرزوی حـرم کـرب و بـلا کُـشت مـرا            چَشم من را تو به شش گوشه مُنَوَّر فرما

من مگر بیشتر از حاجت خود خواسته‌ام؟            پس بـیا حـاجـت من نـیـز مُـقَـدَّر فـرما

بـه تـنـم کـرده زیـادی سـر من ای آقـا            "حُجَجی" وار شهیدم کن و بی‌سر فرما

در عـالـمِ خـیال، گـرفـتـم ضـریـح را            دارالشفای حـضرت عـیسی مسیح را

ماندم که من کجا و صفای حرم کجا؟!            اصلا که راه داده به اینجا کـریهْ را!؟

تا آبـروی من نـرود پیـش زائـران…            آن «اَظْهَرَ الْجَمیل»، صدا زد «قَبیح» را

دست مرا که بست به شش‌گوشِ خویش، گفت            من می‌خرم به حُـرّ حـرم هر شبیه را

سَر داده‌ام که سَر بـشوید از تمام خلق            وقـتش رسـیده یار شـوید این ذبـیح را

حالا که حُرّی از حـرمم؛ کـربـلایی‌ام            کُـشتم درون خویش، گـدایی وقـیح را

افسوس، تا کـبـوتر خوابـم پرید، بـرد            رویای سبـزِ خـوابِ دخـیلِ ضریح را

دلـی دارم گـرفـتـارِ حـسین است            گـدای کـوچه بـازارِ حسین است
دلــم دردِ هــزاران شــعــلــۀ آه!            لـبـم زخـمیِ گـفـتـارِ حسین است

ز بس که مِهرِ او در سـینه دارم            جهانم رنگِ رخسارِ حسین است
اگـر سـر را دهـم در مـسـلـخِ او            هنوز این تن بدهکارِ حسین است
بـیـا ای دل بـنـال از غــربـتِ او            که این غم کی سزاوارِ حسین است
دلِ شـیـدای مـن بـی‌تـابِ رویـش            گداست امّا خـریدارِ حسین است
هـــزاران جـانِ نـا قـابـل نــثــارِ            فقط یک روی دیدارِ حسین است
خـوشا بر من، سـرا پـای وجـودم            دو عالم عـبدِ دربـارِ حسین است
تمامِ هست و نـیـستم نـذرِ عـشقِ            دو دستانِ عـلـمدارِ حـسـین است
و تا روزی که در قـبرم گـذارند            دلـم مـرهـونِ ایـثـارِ حسین است
نـفـس اندر نـفـس دل بی‌قـرار و            تـنم تب‌دار و بیـمارِ حسین است
هزار و چارصد سال است و اکنون            دلِ عـالـم عـزادارِ حـسین است!

ای مــســیـح خـانـۀ طـه حـسـیـن            یابن حـیـدر یابن زهـرا یا حـسین

دست من کـوتاه مانـده از ضریح            تو بگـیر این ‌دست‌هایم را حسین

خیر دنیا با تو‌ مستی کردن است            تو‌ نـبـاشی مـرگ بر دنیا حسین!

در تــمــام‌ روزهــای زنــدگــیــم‌            از هـمه خـسـتـه شـدم الا حـسـین

از مــدیــنـه مـی‌روم تـا کــربــلا            یا حسن گـفـتـم رسـیـدم تا حـسین

غـرق بــودم‌ در لـجـن‌زار گـنــاه            هیچ‌کس کـاری نکـرد اما حـسین

روی من آغوش خود را باز کرد!            ای کـس و کـار من تـنهـا حـسین

مـن از الان بــاز دل‌تـنـگ تــوأم            باز دعـوت کن مرا ایـنجا حـسین

یک غریب و سی هزار اهل زنا            نیـزه‌ها کـند است! واویـلا حسین

در کوچه تو پرچم روضه به سرم خورد            یک کاسه پُر خون غمت را جگرم خورد

بـا ذکـر شـمـا تـا بـه خـدا اوج گـرفـتـم            در موقع توبه پر فطرس به پرم خورد

هر روضه که رفتم به درش دست کشیدم            دستم ز همان کودکیم خاک حرم خورد

شب سیـنه زدم صبح شدم اهل مناجات            فیض شب روضه به نماز سحرم خورد

هـرگـز نـرود پـشـت در خـانـه اغـیـار            پایی که به فرش حـرم شاه کـرم خورد

بـایـد بـشـود هر پـسـرش خـادم هـیئت!            یک عمر فـقـط نان شما را پـدرم خورد

شش دانگ دلـم خـورد بنام تو و زینب            وقتی که به شش گوشۀ تو چشم ترم خورد

گـفـتـند دل شیـعـه حـسـیـنـیۀ زهـراست            نـاز قـدمش روی دل دربـه درم خـورد

تقـدیر من از روضه تو قـامت خـم شد            چون غصۀ تنها شدنت را کمرم خورد

رونق هر صبح و هر شام محرم شد حسین            بازدم شد یا ابوفـاضل ولی دم شد حسین

نـام او با هـر دل آشـفـتـه بـازی می‌کـنـد            بهترین نقش و نگار روی پرچم شد حسین

بارها گـفـتـم حـسـین و خـانـه‌ام آبـاد شـد            در دوعالم مظهر فیض دمادم شد حسین

انبیا هرچه که دارند از حسین فاطمه‌ست            پس مسیحای خود عیسی بن مریم شد حسین

خواسـتم تا که خدایم را ببـیـنم در سحـر            ناگهان در قاب چشمانم مجسم شد حسین

نه فقط از بنده‌هایش دستگیری کرده است            درد بی‌درمان من را نیز مرهم شد حسین

بـالحـسـینِ بـنـد را از پـای آدم بـاز کـرد            باب تـوبه بر تمام خـلق عـالـم شد حسین

نـام و یـاد او بـرایم شد مـفـاتـیح النجـات            فارج الهم شد حسین و کاشف الغم شد حسین

بـی‌گــمـان رب تـبـارک و تــعـالـی مـرا            اسم بسیار است اما اسم اعظم شد حسین

علت و معلول از این بهتر ندیده چشم من            باعث و بانی هر بـاران نم نم شد حسین

اشـبه‌النـاس به زهـرای شهـیده شد حسن            اشبه‌الناس به شخص مرتضی هم شد حسین

هرکجا هم که روم حُسن ختامم کربلاست            چون گـریز اکـثر مرثـیه‌هـایم شد حسین

تا مـبادا دشـمنـش را دست خالی رد کند            محض دِرهم در دل گودال دَرهم شد حسین

به اذن حـضرت مـولا شدم کـبـوتر تو            که بـال و پر بـزنم پای روضۀ سر تو
ببخش با پر زخمی، به زحـمت افـتاده            لـبـاس نـوکـریـم را بـریــده مـــادر تـو

چه طور خرج غمت جور شد کسی می‌گفت            رسـیـده رزق حـسـیـنـیه از بـرادر تـو
شبیه حـضرت زینب به سینه می‌کـوبم            که مـقـتـدای عـزادارهاست خواهر تو
به چشم من همه جا روضه شما بر پاست            تـمـام عـالم و آدم شـدنـد مـضـطـر تـو
اگـر کـویر تـرک روی هر ترک دارد            کـشیـده خشکـی لبـهای زخـم پـرپر تو
خزان و ریزش برگ از درخت در همه جا            شد است در دل من روضه خوان اکبر تو
طلوع، بردن بالای طفل شیرخوار است            غـروب، خـون گـلـوی عـلی‌اصغـر تو
زمـان بـارش بـاران همـیـشه می‌بـارم            بـرای بـارش تـیـر و امـیـر لـشگـر تو
من از خـرابـه شـام و رقـیـه فـهـمـیـدم            که قول تو نـرود گـر رود زتن سر تو
بـیـا و قـول بـده آخــریـن دمـم بـرسـی            به راه آمـدن تـوسـت چـشـم نـوکـر تـو

می‌نـویسم ای‌دل و دلـدار، ممـنونم حسین            این‌که بر سوگ توام بیمار، ممنونم حسین

من غباری بودم و مهر تو دستم را گرفت            پـر کـشـیدم تا حـریم یـار، ممـنونم حسین

شک نـدارم در هـوای تو اگر دارم زنـند            نعره خواهم زد به روی دار، ممنونم حسین

عشق‌تو هر عاشقی را منصبی داده‌ست‌ و‌ من            نوکرت هـستم، هزاران‌بار ممنونم حسین

من از این‌که نـوکـرم دائم خـدا را شاکرم            پادشاهی می‌کـنم انگـار، مـمـنونم حـسین

روضه‌خوانم، چای‌ریزم، شاعرم یا کفش‌دار            در بساطـت بابت هر‌کار، مـمنونم حسین

در بساطت اشک را یک‌جور دیگر می‌خرند            ای امـان بنـدگـان از نـار، مـمنونم حسین

وقت مرگم، لطف کن من را در آغوشت بگیر            پرده از روی خودت بردار، ممنونم حسین

محشر من! محشری در روز محشر کن بپا            رحم کن بر نوکری سربار، ممنونم حسین

غـمخـوارِ کـربلا غم عالم نمی‌خورد            دنـیایِ بی‌حـسین به دردم نمی‌خـورد

هرکس که خورد نان تو جایی نمی‌رود            هرکس که خورد داغِ تو را غم نمی‌خورد

شأنِ دو چشمِ خیسِ عزادار عرشی است            این حرفها به چشمۀ زمزم نمی‌خورد

آنکه به زیر سایۀ زهرا نشسته است            غـم‌های روزِ حـشر مسـلم نمی‌خورد

آنکس که جای بستر بیماری، از غمت            آتش گرفت حسرت عزیزم نمی‌خورد

من با محـرم تو نـفَـس می‌زنم هـنوز            هرچند طعنه نوکـرتان کم نمی‌خورد

من حـتم دارم از نفـسِ گـرمِ مـادرت            این سیـنه بـاز داغِ محـرم نمی‌خورد

ذکـر لـب انـبـیـاء حـسـیـن عـلیه‌السلام            اعـظـمِ اسـم خـدا حـسـیـن عـلیه‌السلام

فیض دمادم حسین هـستی خاتم حسین            کیست مِنَ المُصطَفی حسین علیه‌السلام

بـال و پـر فـاطـمـه تـاج سـر فـاطـمـه            کـوثـر خـیـرالنـساء حسین علیه‌السلام

ســیــد احــرار او حــیـــدر کــرار او            آیـنــۀ مـرتـضـی حـسـیـن عـلیه‌السلام

خـاتـمۀ پـنـج تـن جـوهـر جـان حـسن            بـرادر مـجـتـبـا حـسـیـن عـلـیه‌الـسلام

مریض احـیـا کـند مُـرده مسیـحـا کـند            تـربت اربـاب مـا حـسـیـن علیه‌السلام

زیارت عرش و حق زیارت این دو است            اکـبـر شـیـرین لـقا حـسـین علیه‌السلام

کـشتی نـوح است او امید ما هست او            وَ مَن اتـاکُـم نَجـی حـسـین علیه‌السلام

نوح خودش در خطر بود به او نوحه گر            داشـت به او الـتـجا حـسین علیه‌السلام

گـفـت امـام رضا گـریـه فـقـط در غـم            پـادشـه کـربـلا حـسـیـن عـلـیه‌الـسـلام

شـعـله زده تا ابـد در دل هـر مـؤمـنی            داغ عـزیـز خـدا حـسـیـن عـلیه‌الـسلام

در غـم او نـاله گر جن و پری و بشر            مـاهی و مـرغ هـوا حسین علیه‌السلام

صـدای زنجـیـرها ذکـر عـلـم گـیـرهـا            چیست به وقت عزا حسین علیه‌السلام

گریۀ ماهورِ رود زمزمۀ چنگ و عود            تـار به شـور و نـوا حسین علیه‌السلام

نوحه سرایش بخوان به ماتمش با فغان            گوشۀ شش گوشه را حسین علیه‌السلام

واعطشا واعـطش غـصۀ سـقا عـطش            حرف لـب مشک‌ها حسین علیه‌السلام

شمر به گودال رفت، فاطمه از حال رفت            عرش صدا زد صدا حسین علیه‌السلام

روبروی خواهرش برید از تن سرش            ذبـح شـده از قـفـا حـسـین علـیه‌السلام

فاطمه! هذا حسین بی‌کس و تنها حسین            مُـرَمِّـل بـالـدّما حـسـیـن عـلـیه‌الـسـلام

به دل، عشق تو واکرده‌ست معبرهای بسیاری            رقم خورده‌ست با دستت مقدّرهای بسیاری

چنان در دلربایی‌های خود جذّابیت داری            که در بند تو افـتادند دلبـرهای بسیاری

یکی از پنج رکن آفرینش هستی و خالق            به حول محور تو ساخت محورهای بسیاری

حریم امنت آغوش خداوندست و با جنّت            تفاوت می‌کند از حیث منظرهای بسیاری

ملائک بسکه اطراف حرم مشغول پروازند            گرفته سطح ایوان تو را پرهای بسیاری

چه کردی با دل عشّاق که هر روز می‌بینم            به سمت کربلا خم می‌شود سرهای بسیاری

کجا پیدا کنم دیگر شراب از این طهورا تر            که چای روضه‌ات پرورده نوکرهای بسیاری

تو چون طلیعهٔ صبحی، به شب سرانجامی            به سـیّـئـات دل ما تـویـی که فـرجـامـی

نه ساعتی و نه سالی که قرنهاست حسین            تـویی که مـثـلِ خـداونـد لـطـفِ مـادامی

خداشناس شد آنکس که با تو مأنوس است            بـرای بـادهٔ تــوحـیــد بـهـتـریـن جـامـی

به دست تو چه بـلاها که رد نـمی‌گـردد            تو چـتر وقـتِ بـلایی به حـق بهـنگـامی

زمانِ غـم که رفیـقـان غـریبه می‌گردند            مــیــانِ ســیــل بــلایــا رفـیــقِ ایــامـی

به خاکِ قبر تو هرکس رساند کامش را            به خـیـر شد عـاقـبـتـش، نـدیـد نـاکـامـی

از همه پا خورده‌ام در این جهان الّا حسین            هر بهاری می‌شود آخر خزان الّا حسین

من تهی دسـتم، فقـیرم، بیـنوایم، بی‌کسم            کیست تا یاری کند ای ناتوان الّا حسین

چون پـدر بـالا سـرم بوده ز روزِ اوّلین            مطمئـنم نیست یاری مهـربان الّا حسین

ما حـسینی‌های عـالم، برتـرینِ عـالـمـیم            قبله‌گاهی نیست بر صاحبدلان الّا حسین

گریه کن‌ها را خودِ زینب کفالت می‌کند            چه کسی ما را بَرَد تا آسـمان الّا حسین

در فضایِ هیئت‌اش باید تنّفس کرد و بس            روضه را کرده چه کس دارالأمان الّا حسین

آبرو داری همیشه خصلتِ اربابِ ماست            کیست تا اهـدا کند نام و نشان الّا حسین

بی‌تو باحـال پریشان و خرابم چه کـنم            با دل سـوخـته و چشم پُر آبـم چه کـنـم

کعبه را دور ضریحت به طواف آوردی            من که دور از حرمت در تب و تابم چه کنم

هرچه خواندیم به جز عشق تو بی‌حاصل بود            نـشود نـام تو سر لـوح کـتابـم چه کـنم

روز محشر که عمل‌ها همه سنجیده شود            تو به دادم نرسی وقت حـسابم چه کـنم

گرچه از دور به چشم همه چون دریایم            بی‌تو و اشک غمت مثل سرابم چه کنم

بعد یک عمر که زیر علمت سینه زدم            چشم‌های تو اگر کـرد جوابـم چه کـنـم

به همه گـفـته‌ام اربـاب مرا می‌خـواهد            پیش مردم نکنی دوست خطابم چه کنم

شبی از عمر اگر سر برسد بعد از این            نـکـنـد روضۀ گـودال کـبـابـم چه کـنم

در سر ما نوکران غیر از هوای روضه نیست            زندگی درد است آنجا که بنای روضه نیست
از اذان صبح هستی تا غروب زندگی            نغمه‌ای خوشتر به گوشم از صدای روضه نیست

خانه در آشفـتگی شهر حسرت ساخته            آنکه در تاب و تبش جایی برای روضه نیست
زخم هایی پوچ دست آویز روحش می‌شود            هر که در این خاک دان درد آشنای روضه نیست
گـم شـده در ناکجا آبـاد دنـیایی غریب            عارفی که در طریقش رد پای روضه نیست
اشک معراج من دور از تهجّد می‌شود            نردبان آسمان جز اشک های روضه نیست

پـای قـرار عـاشـقـی‌ات سـر گـذاشـتی            از هرچه بهـتر است تو بهـتر گذاشتی
می‌خواستی که دل ببری از گدای خود            این کـار را به عـهـدۀ اکـبـر گـذاشـتی

مـفـتـاح مـشـکـلات بزرگ قـبـیـلـه را            در دست های کوچک اصغـر گذاشتی
یک عده را کـنیز سرای دو خواهرت            یـک عـده را غــلام بـرادر گـذاشـتـی
دیـدی که در فـراق حـرم گریه می‌کنم            در سیـنه‌ام به سمت حـرم در گـذاشتی
اشکی که داده‌ای همۀ ثروت من است            در کـاسه‌های چـشـم گـدا زر گـذاشتی
امـا چـرا تـو ای سبب خـلـقـت زمـیـن            سر روی خـاک ساعـت آخـر گذاشتی
از سینه تا که تیزی سر نیزه‌ها گذشت            حـنجـر به زیر کُـندی خـنجـر گذاشتی
اصلا خودت بگو که چه خاکی به سر کنم            بی‌سر چو پا به عرصۀ محشر گذاشتی
جای کفن به جسم تو یک پیروهن رسید            آن هم به دست غـارت لشکر گـذاشتی
تو جان خاتمی، چه کسی خاتمت ربود؟            با چون تویی به غیر محـبّت روا نبود

عشقِ تو در دو جهان غرق امیدم می‌کند            چشمت از دیگر طبیبان نا امیدم می‌کند

کنج هیئت، زیر پرچم، وعدۂ دیدارِ ماست            مـادرت می‌آید و غـرقِ امـیـدم می‌کند

در تو آیات خدا نازل شده ست و تا ابد            نـام تـو پـابـنـدِ قـرآنِ مـجـیـدم می‌کـنـد

غصّه‌ها و قـفل های بسته می‌دانند که؛            اشکهایِ روضه‌ات صاحب کلیدم می‌کند

سینه زن یا گریه کُن یا روضه خوان یا چای ریز            چشم پوشی‌هایِ تو شخص مفیدم می‌کند

شالِ مشکی! سر درِ خانه زدم پرچم سیاه            این سیاهی ها خلاصه روسفیدم می‌کند

چشم‌هایت عاقبت یکروز می‌گیرد مرا            حتم دارم مثل «حُر» آخر شهیدم می‌کند!

پرچمت سایۀ روی سر این نوکرهاست            بال جبریل امین شهپر این نوکرهاست
گر بـرادر شـده‌ام با هـمۀ سیـنـه زنـان            چون که زهرا همه جا مادر این نوکرهاست

یا حـسین از همۀ عـرش فـراتـر رفته            هرکه در روضۀ تو نوکر این نوکرهاست

من فقط در وسط روضه نفس می‌گیرم            این نفس ها نفـس آخر این نوکرهاست
نـفـس سیـنه زنـانت نفـس عیسائی‌ست            منصب نوکری‌ات باوراین نوکرهاست
اشک ارثیه عشق است که جاری شده است            اشک در روزجزا گوهر این نوکرهاست
جبرئیل عاشق این روضه واین سینه زنیست            علتش این شده پامنبر این نوکرهاست
چایی روضه‌ات ارباب شفا بخش دل است            فاطمه ریخته که کوثر این نوکرهاست